Από την Ευρώπη του πνεύματος οδεύουμε ή μας οδεύουν με βήματα σταθερά, στην Ευρώπη των επιχειρηματιών και μόνο, στα αγγλοσαξωνικά πρότυπα που άμεση προτεραιότητα έχει κατά οργουελιανή παράσταση «Ό,τι φέρνει κέρδος καλό, ό,τι δεν φέρνει κακό». Οι τελευταίοι μεγάλοι της ευρωπαϊκής ιδέας ήταν ο Μιτεράν και ο Κολ, οι οποίοι υπερασπίζονταν τις διαχρονικές ευρωπαϊκές αξίες συνδυάζοντας, και ισορροπώντας, με σχετική επιτυχία, το επιχειρηματικό κέρδος με το ευρωπαϊκό πνεύμα, τη γνώση, την καλλιέργεια, την παιδεία, την ψυχική και πνευματική μας ανάταση.
Εδώ και αρκετά χρόνια επιχειρείται ο περιορισμός των δραστηριοτήτων των Δικηγορικών Συλλόγων που ως ΝΠΔΔ έχουν θεσμική αποστολή, υπερασπιζόμενοι ανθρώπινα δικαιώματα και ένα σύστημα αυτονομίας κατά παραχώρηση από την πολιτεία, σε θέματα πειθαρχικού δικαίου και εσωτερικής λειτουργίας.
Ενδεικτικό το άρθρο 199 του Δικηγορικού Κώδικα περί υποχρεώσεως των Δικηγορικών Συλλόγων να ασχολούνται και να παρεμβαίνουν σε θέματα που αφορούν την κοινωνία, στην επιστήμη, στην πατρίδα. Λίγο πολύ αντίστοιχη αυτονομία, με ιδίους πόρους και εμφανή το λειτουργηματικό χαρακτήρα παρατηρείται και στις υπόλοιπες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η φύση του επαγγέλματος - λειτουργήματος προσδιορίζει τις ευρύτερες κοινωνικές δραστηριότητες. Ξεφεύγοντας από τα στενά συντεχνιακά όρια. Η υπεράσπιση των ατομικών, κοινωνικών δικαιωμάτων έχει καταστεί εκ των ων ουκ άνευ για κάθε σύλλογο, που δεν λησμονεί την αποστολή του.
Η τάση λοιπόν αυτή, που εμφανίζεται και επεκτείνεται στην κοινότητα, της πνευματικής υποχώρησης χάριν δήθεν του ανταγωνισμού, αναγάγει πλέον τον ανταγωνισμό στη μοναδική αξία, ενώπιον της οποίας όλα έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Η όλη προσπάθεια αποβλέπει και κατατείνει σε μετατροπή του επιστήμονα σε επιχειρηματία, παραγωγό κέρδους και μεταπράτη. Ο «Ευρωπαϊκός Δικηγορικός Σύλλογος» ανθίσταται σε αυτή την προσπάθεια, παρά τη διεύρυνση των αντιπροσωπειών από ανατολικές χώρες, οι οποίες συμπορεύονται μετά τη μεγάλη καθεστωτική ανατροπή που έφερε τα πάνω κάτω στην ψυχοσύνθεσή τους και τον τρόπο σκέψεως.
Το θέμα, λοιπόν, που συζητείται ευρέως είναι τι θέλουμε, ποιος είναι ο πρωταρχικός σκοπός. Επιζητούμε τη γνώση, την καλλιέργειά της και την ανύψωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε αυτή τη βάση ή θέλουμε αποφοίτους που ρίχνονται στην αγορά εργασίας με μόνο κίνητρο το κέρδος το οποίο προέρχεται από την εξειδικευμένη γνώση που στερείται ουσιαστικά του προσανατολισμού ενός ελευθερόφρονα ανθρώπου, με ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά ενδιαφέροντα.
Και ο προβληματισμός αυτός προέκυψε σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη έχει ανάγκη ανάδειξης και προώθησης προσώπων που διαθέτουν την τεχνογνωσία, αλλά και ευαισθησία σε ανθρωπιστικές αξίες που εξελίσσουν την κοινωνία δίνοντας όραμα, ελπίδα και αισιοδοξία.
Η μάχη της ύλης και του πνεύματος διαρκής, με νικητή πότε τον ένα, πότε τον άλλο. Η ύλη σού δίνει ψευδαισθήσεις ευτυχίας με τις παρορμήσεις, και τα ένστικτα να έχουν τον πρώτο ρόλο. Το πνεύμα σού δίνει μια άλλη αίσθηση πληρότητας, με την έννοια της εγκράτειας, της πραότητας, της ανδρείας, της σύνεσης, που οδηγεί σ’ ένα καλύτερο και λιγότερο ανισόρροπο κόσμο. Και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, αντιδρούμε, αντιτασσόμαστε. Το κάθε λειτούργημα χρειάζεται προστασία από κάθε επιβουλέα. Αρκεί εμείς να το σεβόμαστε πρώτοι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 22-5-2010.
